Την Παρασκευή, 14 Νοεμβρίου 2025, παραμονή της Επετείου της Ανακήρυξης του Ψευδοκράτους, η Επιτροπή Βιβλιοθήκης του Σχολείου μας συμμετείχε στο Πρόγραμμα «Μαθητεύω Ποίηση», του συλλεκτικού οίκου «Χρόνος Εκδόσεις». Το πρόγραμμα έχει ως βασικούς στόχους τη διεύρυνση του αναγνωστικού κοινού της ποίησης και τη βιωματική διδασκαλία της Λογοτεχνίας, μέσα από δημιουργικές και συναρπαστικές δράσεις που φέρνουν τους μαθητές και τις μαθήτριες πιο κοντά στον ποιητικό λόγο. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που δίνει ψυχή στη διδασκαλία της Λογοτεχνίας και υπενθυμίζει ότι η ποίηση δεν είναι ένα απλό μάθημα, ένα κείμενο για ανάλυση. Η ποίηση είναι ανάσα, συναίσθημα, πράξη ζωής. Είναι αναπνοή, συγκίνηση, εσωτερική φωνή, καλλιέργεια της ενσυναίσθησης και των δεξιοτήτων. Περαιτέρω, το πρόγραμμα εστιάζει στην κατανόηση των τριών «προπονητών» της ανθρώπινης ζωής και της πορείας των λαών: του πόνου, του χρόνου και του φόβου. Η κ. Νικοπούλου εξήγησε πως αυτοί οι τρεις παράγοντες λειτουργούν ως ουσιαστικές δυνάμεις που διαμορφώνουν τις επιλογές, τις αντιδράσεις και την εξέλιξη των ανθρώπων. Παράλληλα, επεσήμανε πως η ιστορία αποτελεί έναν πολύτιμο οδηγό, καθώς μέσα από τα γεγονότα, τις επιτυχίες και τα λάθη του παρελθόντος μας διδάσκει σημαντικά μαθήματα. Μας προσφέρει πληθώρα παραδειγμάτων που μπορούμε είτε να ακολουθήσουμε είτε να αποφύγουμε, βοηθώντας μας να χτίσουμε μια πιο συνειδητή και σοφή στάση απέναντι στη ζωή και τις προκλήσεις της.
Στο βιωματικό ποιητικό εργαστήρι με τίτλο «Πληγές που γίνονται ποιήματα. Στάχτες που γίνονται στίχοι», συμμετείχαν οι μαθητές/τριες των τμημάτων Β11 και Β21 και οι μαθήτριες του τμήματος Α31, Ελισσαίου Μαρίσα και Θεοκλή Δέσποινα. Μέσα από τη διαδικασία της ποιητικής έκφρασης, κλήθηκαν να δώσουν φωνή στη σιωπή, να μετατρέψουν τον πόνο σε λόγο, το τραύμα σε δημιουργία
και να ανασύρουν τη μνήμη μέσα από τις στάχτες της ιστορίας. Οι μαθητές/τριες έγραψαν για τα σπίτια που χάθηκαν, για τις φωνές που σώπασαν, για τη γη που ποτίστηκε με δάκρυα. Όχι μόνο λέξεις, αλλά ψίθυρους καρδιάς. Έγραψαν για τους δρόμους που έμειναν άδειοι, για τις αυλές που σώπασαν, για τα παιδιά που μεγάλωσαν με φωτογραφίες, αντί για αγκαλιές. Μα έγραψαν και για την ελπίδα. Εκείνη τη λεπτή, φωτεινή γραμμή που διαπερνά τα συντρίμμια και ανθίζει ξανά. Οι λέξεις των μαθητών/τριών έγιναν σπονδή στον βωμό της μνήμης και ύμνος ζωής, απόδειξη πως η ποίηση γεννά φως μέσα από το σκοτάδι και παραμένει το πιο δυνατό καταφύγιο της ανθρώπινης ψυχής. Το εργαστήρι δεν ήταν μια συνηθισμένη δραστηριότητα. Ήταν μια τελετή ψυχής με απόρροια ένα συγκινητικό ψηφιδωτό από σκέψεις, συναισθήματα και ποιητικές εικόνες, όπου η πληγή έγινε τέχνη και η τέχνη έγινε μέσο αντίστασης στη λήθη.
Θερμές ευχαριστίες στην κ. Νικοπούλου για τον όμορφο, δημιουργικό και ποιητικό χρόνο που αφιέρωσε στα παιδιά μας!
Υπεύθυνη εκπαιδευτικός: Αναστασία Κωνσταντίνου, Φιλόλογος
